bodajże Nietzsche powiedział, że przyjaźń między kobietą, a mężczyzną może istnieć tylko wtedy, gdy odrzuca ich od siebie fizycznie.
a nie wydaje mi się, że byłoby się z kimś, na kogo nie może się patrzeć, bo cię odrzuca.
a kwestia czy jest się w stanie utrzymywać zwyczajną znajomość, czy nie mówić sobie nawet 'cześć' na ulicy to inna sprawa.

My niby rozstając się, doszliśmy do wniosku, że będziemy się przyjaźnic. Bo nasze relacje praktycznie od początku miały charakter koleżeński. Ciągle się kłóciliśmy, ja go zdradzałam, bo kochałam innego, a on mimo to nie pozwalał mi odejsc - tak, to był dosc dziwny związek. A byliśmy ze sobą ponad 2 lata.


Ostatni raz rozmawialiśmy ponad 2 lata temu, przyszedł do mnie, bo dowiedział się, że zaczynam spotykac się z pewnym chłopakiem - chyba był zazdrosny, przyszedł wypytac i przy okazji poopowiadac, jaki to jest szczęśliwy z nową dziewczyną. Jeszcze później wysyłaliśmy sobie sms-y z życzeniami z różnych okazji - w minionym roku już nie. I wydaje mi się, że tak jest lepiej, obecnie jest to zupełnie obcy dla mnie człowiek, nie widzę podstaw, by nawiązywac jakiś sztuczny kontakt.

Zawsze mnie jednak zadziwia to, że osoba niegdyś najbliższa może stac się z dnia na dzień całkowicie obcą osobą.

No cóż, po prostu utrzymujecie swoją miłosc na dystans, czekając na odpowiedni moment.

Nie nazwałabym tego przyjaźnią z eks.
Bo eks to ktoś taki, z kim nie łączy nas już miłosc. Zbudowanie przyjacielskiej relacji z osobą, którą się kiedyś kochało i, która kochała nas, jest bardzo trudne.

Tak samo w tej sytuacji.